Ik ben grote fan van de mogelijkheden om content digitaal te delen. Dankzij digitale camera’s en filmtoestellen is het ook een peulenschil om materiaal te transfereren naar computer. Er is echter ook heel wat materiaal van vòòr de digitale camera.
Zo ligt er in een hoekje onderin de boekenkast een grote kleurrijke omslag van het type waarin je vroeger (eens je je filmrolletje in een direct op te sturen plastic zakje had gedaan) je foto’s toegestuurd kreeg. Er zit zelfs een klein apart flapje aan voor de negatieven, voor als je een dubbel wilde van bepaalde foto’s.
In de omslag in de kast zitten al lang geen foto’s meer, die steken in albums en dozen die bij m’n ouders liggen. Om de zoveel jaar worden ze rond Kerstmis nog eens bovengehaald om te kijken hoe fout de kleding en kapsels in de jaren 80 en 90 wel niet waren. Het enige dat er nog overblijft in mijn kast zijn de negatieven. Honderden stukjes filmstrip, goed voor duizenden foto’s. De reden dat ze nog steeds niet bij het groot vuil (of misschien het gevaarlijk afval?) liggen, is dat ik nu al drie jaar de bedoeling heb om deze foto’s te digitaliseren.
Met behulp van een digitale camera is het voor recentere foto’s makkelijk om te delen met anderen. Ik moet alle aparte bestanden zelfs niet individueel opladen. Het Picasa –programma en een online account zorgen ervoor dat ik op twee minuten alle foto’s van een bepaald album kan delen met de wereld, die mensen die een link hebben, of enkel mezelf, afhankelijk van wat ik kies als privacy-instelling. Dit bleek een geweldig voordeel toen ik terug was van Madrid. De dag nadien kon ik de foto’s van ongelooflijk schattige achterneefjes al richting m’n Spaanse familieleden sturen. De negatieven in de kast moet ik eerst verwerken voor ik ze kan doorsturen. Er zit ongeveer een dozijn neven en nichten op te wachten. Ze herinneren zich allemaal mijn ouders met een camera in hun hand, het type waar je de flits nog apart in moest klikken. Ze weten dus dat de beelden van communies, huwelijken, barbecues, … bij ons te vinden zijn. Dat m’n broer alle filmmateriaal al gedigitaliseerd heeft en via DVD verspreid heeft, zorgt er voor dat ik steeds vaker gevraagd wordt naar foto’s.
Eens ik ergens een negatievenscanner te pakken krijg, maak ik er werk van maken, het moet gelukkig maar één keer gebeuren. En zodra alle relevante foto’s dan online staan en gedeeld zijn met de juiste personen, zal ik me nooit meer met negatieven moeten bezighouden. Ik kan dan ten volste genieten van het doorsturen van foto’s en het linken naar tijden dat we allemaal wat schattiger en braver waren. En dan zal ik het gevoel hebben dat ik eindelijk het maximum haal uit alle mogelijkheden om online te delen. Tot m’n broer besluit om de video’s te streamen uiteraard.
